این اتحاد, یک اتحاد و وحدت جهان شمول است.قران کریم در این زمینه می فرماید کافران و مشرکانی که با شما کاری ندارند و به جامعه اسلامی ضرری نمی رسانند و توطئه ای بر ضد مسلمانان نکرده اند, گرچه دینو اعتقادشان مبغوض شماست, ولی خدای سبحان شما را نهی نمی کند که با آنان رابطة مسالمت آمیز و نیکی و عدالت داشته باشید؛ چون خداوند, عدالت گران را دوست دارد «لا یَنهاکم الله عَن الَذِین لَم یُقاتِلوکم فی الدّین ولم یُخرجوکم مِن دیارکم أَن تَبرّوهم وتقَسطوا إِلیهم إنَّ اللهُ یُحبّ المُقسطین»؛ ممتحنه/8
همچنین قرآن در جای دیگر, صلح و سازش بین دولت اسلامی و دولت کفر را مطرح کرده, می فرماید چنانچه کافران به شما پیشنهاد صلح و سازش دادند, اظهار تمایل نشان بدهید «وإن جنحوا للسَّلم فاجْنح لها...» ؛ انفال/61لیکن این پذیرش صلح, در صورتی است که آنان به شما تهاجم و حمله ای نداشته باشند؛ زیرا اگر آنان حمله کرده, بعضی از شما را کشتند و اموالتان را به غارت بردند, وظیفه تان مبارزه است؛ نه صلح. هرگز وهن وسستی به خود راه ندهید و آنان را به سوی صلح و سازش فرا نخوانید؛ چون شما برترید و خدا با شماست و هرگز اعمال شما را بی نتیجه نمی گذارد؛ بلکه وقتی مبارزه کردید و شهید یا جان باز یا اسیر دادید, اعمالتان را به هدف می رساند و مشفوع نتیجه قرار می دهد.
آیة الله جوادی آملی، وحدت جوامع در نهج البلاغه
